کابوس موشکهای «سومار» و «هویزه» دوباره برای اسراییل زنده شد

اگرچه منطقه غرب آسیا بیش از پیش در حال انباشته شدن با سامانه های ضد موشک بالستیک است اما تجربه اتفاقات ماههای اخیر نشان داده این سیستم ها برای مقابله جدی و گسترده با موشک های کروز، کارآیی ندارند.

موشک های کروز حمله به اهداف زمینی، به سرعت در حال تبدیل شدن به یکی از تسلیحات راهبردی برای کشورهای صاحب فناوری و البته کشورهای دارای دسترسی به بازار تسلیحات پیشرفته هستند و اگر آمریکا با موشک های کروز تاماهاوک در طول عملیات طوفان صحرا در سال 1991 این سلاح را معرفی کرد و این موشک در چندین نبرد نظامی بعدی این کشور نیز در مقیاس گسترده استفاده شد، اما حالا علاوه بر آمریکایی ها، کشورهای مهم دیگری از جمله ایران در سالهای بعد طیف گسترده ای از موشک های کروز حمله به اهداف زمینی را توسعه داده و در نیروهای مسلح خود استفاده کرده و برخی نیز با فروش در بازارهای جهانی، سود خوبی را به جیب زدند.

زمانی نه چندان دور این فناوری به طور خاص در اختیار کشورهای بسیار محدودی در جهان بود ولی به نظر می رسد امروزه با طیف جدیدی از این سلاح ها رو به رو هستیم که روسیه، چین، سوئد، آلمان، فرانسه، نروژ، ترکیه، هند، پاکستان و جمهوری اسلامی ایران از جمله کشورهای دارای فناوری طراحی و ساخت موشک های کروز حمله به اهداف زمینی هستند. در میان می توان به مدل هایی مثل کلاب، اگزوست بلوک 3، براهموس، CJ-10، بابور و SOM اشاره کرد.

موشک های کروز حمله به اهداف زمینی با قابلیت پرواز در نزدیکی سطح زمین و حرکت درون شیارها و پست و بلندی ها چالش بسیار بزرگی را برای سیستم های پدافندی ایجاد می کنند. اخیرا و در جریان حمله مقاومت یمن به پالایشگاه شرکت آرمکو سعودی شاهد حمله ترکیبی موشک های کروز و پهپادهای انتحاری بودیم. این حمله در کنار اثرات بسیار مهم در بحث وضعیت سیاسی و توازن قوای منطقه ای در بحث فناوری نظامی نیز نشان داد که سیستم های دفاع معمول هوایی مثل پاتریوت اصولا در برابر این نوع از تهدیدات بازی را از پیش باخته اند.